Mijn verhaal:
2000 *Kind te geboren, afwijking aan het oor, rechterkant doof, linkerkant dubbel zo goed horend. Hypermobiliteit* ;)
Op de eerste dag van de basisschool werd ik al 'buitengesloten' door de rest van de klas.
Ik werd niet echt gepest, tenminste zo zou ík het niet noemen. Wel opmerkingen van 'Oh, heb je hem weer hoor!'
Ik had wel 'vrienden' die kwamen 'spelen' (zo noemde men dat in die fase ;o), maar tja, het waren soort van mensen die bij de klas stoer wilden doen door niet met mij om te gaan.
Ik vond dit verschrikkelijk.
2007 *Ellende begint*
In groep 3 á 4 begin ik mij heel erg ellendig te voelen. Een vriend wordt gepest, ik wil ingrijpen, maar durf niet 'Oh, heb je hem weer hoor!'
Mijn lieve opa en oma sterven in ditzelfde jaar, men komt er achter dat ik slimmer ben dan de rest, dit was de aanleiding voor nóg meer buitensluiten.
2010 *Het gaat 'mis'*
Ik voel me zo ellendig, ik durf met niemand erover te praten, kán dat niet, wíl dat niet. Op een dag zei ik tegen mijn moeder 'Mama, ik wil dood'.
Ze vroeg 'Is dit een grapje ofzo?' Ik barstte in tranen uit; hét teken.
Ik moest naar de psycholoog, heb hem alles verteld, over dat ik dood wilde, dat niemand meer van mij hield, ik niets goed deed.
De Psycholoog maakte een mooie opmerking die mij altijd bij zal blijven; 'Als je dood gaat, kan je ook niets meer goed doen.'
2012 *Beter*
Ik voel me beter, maar ben vooral blij dat ik nog leef, zelfmoordneigingen waren gelukkig nog niet té sterk. Ik heb nog twee vriendinnen die me altijd opgevangen hebben, de rest heeft nooit iets voor me gedaan. Ik ga één ding doen als ik naar de middelbare ga, ik begin opnieuw, ik zorg dat het nú wél goed gaat! Op naar gymnasium, ik zie wel, hopelijk word ik niet gepest vanwege mijn oor...
Genoeg nu! ;)
